Odległa historia. Wczesne sposoby kolorowania warg wymyślano już w starożytnej Afryce i Azji. Wtedy czerwony barwnik był tworzony z wodorostów, bromu oraz jodu, jego stosowanie bardzo źle wpływało na zdrowie pań powodując niejednokrotnie poważne dolegliwości. Opowieści głoszą, że Kleopatra wykorzystywała pomadki zrobionej ze zgniecionych robaków z gatunku pluskwiew, co prawdopodobnie jest prawdą chociaż nie popartą dowodami ale obecnie także w rozmaitych branżach wytwórczych stosuje się barwniki produkowane przez insekty. Dziewiąty wiek. Podczas złotej ery islamu sławny arabski badacz Abu Al-Qasim Al-Andalus produkował trwałe pomadki z zapachowego materiału formowanego na kształt walca oraz umieszczanego w specjalnych metalowych pojemnikach. Prawdziwego uznania pomadka nabyła w siedemnastym wieku – w epoce królowej Elżbiety przyszła moda na białą od pudru buzię i czerwone usta. Równocześnie używanie szminek przez kobiety z niższych warstw było źle postrzegane i uznawane jako dziwne zachowanie.
Rok 1785. Brytyjski rząd ustanowił przepis zakazujący pannom robienia makijażu i przede wszystkim pomadki w dodatku pod groźbą nałożenia kary. Tworzenie makijażu było widziane jako kusząca pułapka wykorzystywana przez wiedźmy. Rok 1885. Premierę w handlu pomadka miała pod koniec dziewiętnastego wieku w stolicy Francji. Do jej stworzenia zastosowano łój sarny, tłuszczu rycynowego oraz produkowanego przez pszczoły wosku. Pracę zrealizowała jako pomadka „zrób to sam”. Prekursorskie szminki były owijane jedwabiem lub papierem albo umieszczane we flakonikach. Usta pokrywano za pomocą pędzla. Rok 1917. Maurice Levy wykonał metalowe walcowate etui, które wprowadziło pomadkę w dzisiejszą epokę. Na starcie miało ono wygląd cylindra z gałką wyprowadzającą właściwą szminkę. Niedługo potem wymyślono konstrukcję rotacyjną, która działa do dzisiaj.
Rok 1925. James Bruce Mason ze Stanów Zjednoczonych zastrzegł nowe etui pomadki z wysuwaniem obrotowym. Natomiast panie rozpoczęły malować wargi do fotografii. To właśnie zdjęcia przyczyniły się do szerszej tolerancji dla pomadek. Dekada lat trzydziestych. Pomadkę uważano za znak świadomej zmysłowości. Sporo imigrantów w USA, nie lubiło malowania warg przez dziewczyny, dla których pomadka oznaczała skok w stronę dorosłości. W 1942 roku kłopot z pomadką nawrócił, tym razem z całkiem nowego względu. Dziewczyny były skłonne rywalizować o szminkę z rodzicielkami, które nie umożliwiały im jej używać. Mimo ciężkich realiów podczas II wojny światowej panie nie odeszły od pomadki. Przeciwnie, stosowały ją, jako własnego „czerwonego hasła protestu”.
Rok 1952. Kiedy już upłynęło parę wieków pomadka mogła zdobyć trwałe zastosowanie w kosmetyce oraz torbach pań. W latach piećdziesiątych, dzięki sławie Marilyn Monroe i pomysłom z filmów ponownie popularne były czerwone kolory szminek. Rok 1964. Dzięki badaniom chemicznym stworzono pierwszą pomadkę wytrzymałą na pocałunki. Dzięki temu szminka zyskała ogromną dostępność i podjęło też próby wytwarzania jeszcze bardziej oryginalnych artykułów. Dziewczyna, która w latach sześćdziesiątych nie używała pomadki była uważana albo jako dziwna, albo jako wariatka.
Bogaty wybór szminek Avon. Zanim pomadka została jednym z znaków kobiety, wymagała dużo modyfikacji, zarówno własnej budowy, jak również tego, w jakiego rodzaju emocji wywoływała u ludzi. Firma kosmetyczna Avon sprzedaje na całym globie pięć pomadek każdej chwili, miała kluczową funkcję w rozwijaniu damskiej urody we wszystkich miejscach świata.